آیا ماتریکس کافی است؟ نگاهی به رویکردهای نوین روان درمانی در وابستگی به محرک‌ها

اخیراً و با همت وزارت بهداشت، دو گونه از بسته‌های مداخلات روان‌شناختی برای وابستگان به ماده‌ی مت‌آمفتامین (شیشه) منتشر و توزیع گردیده است. این بسته‌ها بر ‌اساس مرجع اوّلیه‌ی خود به «ماتریکس» معروف هستند. ورود این دو گونه از مداخلات روان‌شناختی در عرصه‌ی درمان اعتیاد کشور را باید به فال نیک گرفت و از کلیه‌ی دست‌اندرکاران طراحی، تولید و توزیع آن‌ها قدردانی نمود. اما حضور این دو بسته در مراکز درمانی، این سؤال اساسی را به همراه خواهد داشت که آیا اجرای این مداخلات برای درمان اعتیاد به شیشه کافی است؟ برای پاسخ‌گویی به این سؤال، ضرورت ‌نگرشی دقیق‌تر به بیماری اعتیاد به شیشه احساس می‌شود. بیماری اعتیاد به شیشه در دو بُعد اصلی تخریب عصبی- جسمی و وابستگی خود را نشان می‌دهد. تخریب عصبی- جسمی به واسطه‌ی اثرات سمی اختصاصی ماده‌ی شیشه ایجاد می‌گردد و زمینه‌ساز اختلالات شناختی نظیر ضعف در حافظه، اختلال در تصمیم‌گیری و آسیب‌های جسمی نظیر صدمات قلبی، عروقی و مشکلات کلیوی و کبدی است. وابستگی به ماده‌ی شیشه نیز در اثر تاثیرگذاری آن بر سامانه‌های پاداشی مغز ایجاد می‌شود و با ولع مصرف مواد، لغزش‌های مکرر و اختلال در سامانه‌های دیگر لذتی نظیر عملکردهای جنسی بروز می‌کند.